به گزارش روابط عمومی جامعه المصطفی العالمیه، سرکار خانم زهرا قدوسی از طلاب و فارغ التحصیلان جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان، در یادداشتی که به مناسبت سالروز میلاد امام حسن علیه السلام نوشته شده؛ به برخی از ابعاد شخصیتی این امام همام پرداخته است.

امام حسن مجتبی (علیه السلام) بنابر قول مشهور در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه متولد شد. بنابر امر خداوند ایشان را حسن نام‌ نهادند. ایشان اولین و بزرگترین نوه پیامبر (ص) نزدیک به 7 سال را در زمان حیات پیامبر اکرم (ص) زندگی کردند. پیامبر (ص) در شان امام حسن (ع) فرمودند: «خداوندا، من دوستش دارم، تو نیز او را دوست بدار.» «حسن و حسین امامند، چه قیام کنند و چه نکنند.» و در سخن دیگری فرمودند: «حسن و حسین، سرور جوانان بهشتند» که این حدیث در منابع متعدد شیعه و اهل سنت نقل شده است.
جایگاه رفیع آن حضرت در نزد خدا و پیامبر اکرم (ص)
امام حسن علیه السلام در وقایع مهم در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله حضور داشتند، که همگی نشان از جایگاه رفیع آن حضرت در نزد خدا و پیامبر اکرم (ص) دارد:
• در جریان مباهله پیامبر با مسیحیان نجران، به همراه امام حسین علیه السلام به عنوان «ابنائنا» مورد خطاب قرآن کریم قرار گرفتند.
• به عنوان مصداق «اهل بیت» در جریان نزول آیه تطهیر معرفی شدند.
• در جریان نزول سوره انسان در شأن اهل بیت (علیهم السلام)، نیز از مصادیق اهل بیت بودند.
امام حسن علیه السلام در جریان غصب فدک نیز جزء شاهدانی بود که بر مالکیتِ مِلک فدک بر حضرت زهرا (س) شهادت دادند. و در حدیث کساء نیز از پنج تن آل عبا شمرده می شوند. ایشان در دوران حیات پدر بزرگوارش امام علی علیه السلام همواره همراه و هماهنگ با پدر بود. همچنین ایشان در جنگ جمل و صفین یار و یاور پدر بزرگوارشان حضرت علی (ع ) بودند و در مراحل مختلف جنگ ایشان را یاری می کردند.
چرا به امام حسن مجتبی(علیه‌السلام) لقب کریم اهل‌بیت داده شده است؟
کریم به معنای بزرگوار و پر بخشش است، همه اهل‌بیت کریم، بزرگوار و بخشنده بوده‌اند ولی در بین اهل‌بیت کسی که بیشتر از همه این خصوصیت را متبلور کرده امام حسن‌مجتبی(علیه‌السلام) است، به این جهت ایشان را کریم اهل‌بیت نامیده‌اند. قیروانی نقل می کند که: «کان الحسن(علیه‌السلام) جوادا کریما لا یرد سائلا و لا یقطع نائلا…» «امام حسن(علیه‌السلام) بخشنده و با کرامت بود و هیچ سائلی را رد نمی‌کرد و امیدواری را ناامید نمی گردانید».
امام حسن مجتبی (ع) سوار بر مرکب مي رفت که با مردي از اهل شام مواجه شد. مرد تا حضرت را شناخت. شروع به لعن و نفرين کرد. امام، سخنان زشت و دشنام هاي نارواي او را تحمل کرد تا اينکه مرد شامي، عقده دلش را خالي کرد و آرام شد.
امام با لبخند و به آرامي فرمود: «اي مرد! گمان مي کنم در اين شهر غريب باشي و شايد هم مرا به اشتباه گرفته اي؟ حالا اگر از ما رضايت بطلبي، از تو راضي مي شويم و اگر چيزي از ما بخواهي، به تو مي بخشيم. اگر راه گم کرده اي، راهنمايي ات مي کنيم. اگر گرسنه اي، تو را سير مي کنيم. اگر لباس نداري، تو را مي پوشانيم. اگر نيازمندي، تو را غني مي کنيم. اگر از جايي رانده شده يا فراري هستي، تو را پناه مي دهيم. اگر خواسته اي داري، بر مي آوريم. اگر توشه سفرت را پيش ما آوري و مهمان ما باشي براي تو بهتر است و تا هنگام رفتن از توپذيرايي مي کنيم. چون که خانه ما وسيع و امکانات مهمان نوازي مان فراهم است. وقتي مرد با اين برخورد کريمانه حضرت مواجه شد و سخنان شيوا و دلنشين آن بزرگوار را شنيد، پيش از آنکه سخني بگويد، اشک از گونه هايش لغزيد و گفت: «شهادت مي دهم که تو خليفه خداوند بر روي زمين هستي. خداوند داناتر است که رسالتش را در کدام خانواده قرار دهد: الله اعلم حيث يجعل رسالته؛ تا اين لحظه شما و پدرتان منفورترين خلق خدا نزد من بوديد و اکنون شما را محبوب ترين فرد روي زمين مي دانم.» بعد از آن، همراه امام حسن(عليه السلام) راهي خانه آن حضرت شد و تا روزي که در مدينه بود. در مهمان سراي حضرت پذيرايي مي شد و از دوستان و ارادت مندان خاص اهل بيت (عليهم السلام) گشت.