به گزارش روابط عمومی جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان، به مناسبت سالروز شهادت امام محمد باقر علیه السلام، سرکار خانم مرضیه سادات داور پناه، استاد و پژوهشگر مجتمع آموزش عالی خواهران جامعه المصطفی نمایندگی خراسان یادداشتی را منتشر کرده‌اند که در ادامه تقدیم می‌گردد.
امام محمد باقر علیه السلام نقطه ی اتصال سادات حسنی و سادات حسینی علیهم السلام است. مادربزرگوار ایشان خانم فاطمه ثانی دختر امام حسن مجتبی علیه السلام و پدربزرگوار ایشان، آقا امام سجاد علیه السلام هستند. امام محمدباقر علیه السلام یکی از همان کودک هایی است که آلام و غربت عمه ی سادات در غروب غم انگیز دشت نینوا را با تمام وجود درک کرده است.
در شرایطی امام علیه السلام به امامت رسیدند که دایره ی شبکه سازی تشیع توسط پايگاه های مخفی پدر بزرگوارشان پایه ریزی شده بود. در شرایطی که امویان و مروانیان برای تصاحب حکومت همدیگر را می دریدند، فضایی برای امام علیه السلام بوجود آمد که بتوانند دایره ی شبکه سازی تشیع را با تشکیل کلاس های درس و بحث گسترش دهند. در سایه ی جهاد علمی این امام بزرگوار شاگردان بابصیرتی تربیت شدند که بتوانند به تحریف ها و تخریب ها و جعل های امویان و مروانیان پاسخ دهند.
امام خامنه ای در ذیل حدیث شریف یونس بن يعقوب بیان می کنند: امام صادق عليه السّلام فرمودند: پدرم به من فرمود: اى جعفر! از مال من براى مقدارى وقف كن (نگه‌دار) كه تا ده سال در روزهاى منا (سه روز آخر حج) در سرزمين منا براى من سوگوارى (و بيان فضايل و مناقب) كند.«تَندُبُنی عَن نَوادِبَ عَشرَ سِنِینَ بِمِنًى،(۱)
ده سال بایستى در منا بر امام باقر علیه السلام گریه بکنند؛ این ادامه‌ى همان مبارزه است. گریه بر امام باقر آن هم در منا، به چه منظورى است؟ در زندگى ائمّه(علیهم السّلام)، آنجایى که گریه تحریض شده، بر امام حسین(علیه الصّلاة و السّلام) است که روایات متقنِ مسلّمِ قطعى دارد. چرا حضرت رضا علیه السلام در هنگام حرکتشان [عدّه‌ای را] جمع کردند که بر ایشان گریه کنند که یک حرکت کاملاً سیاسى و جهت‌دار و معنى‌دارى بود [امّا] در مورد [گریه بر] شهادتشان جای دیگری نیامده است جز در مورد امام باقر(علیه السّلام) که حضرت وصیّت می کنند و هشتصد درهم از مال خودشان را می گذارند که این کار را در منا بکنند. منا با عرفات فرق دارد، با مشعر فرق دارد، با خود مکّه فرق دارد؛ مکّه شهر است و مردم متفرّقند و مشغول کارشانند. در عرفات یک صبح تا عصر بیشتر نیستند، صبح که مى‌آیند خسته‌اند و عصر هم با عجله دارند می روند که به جاهاى دیگر برسند. و در مشعر [فقط] چند ساعتى در شب هستند و یک گذرگاهى است در راه منا. امّا منا سه شبِ متوالى است؛ کسانى که در این سه شبانه‌روز ــ در آن زمان و با وسایل آن روز ــ بخواهند روزها خودشان را به مکّه برسانند و شب برگردند، کم هستند و آنجا می مانند. درحقیقت سه شبانه‌روز هزارها انسان آنجا هستند که از اکناف عالم اسلام آمده‌اند و انسان می بیند که جاى مناسبى است براى اینکه آنجا تبلیغات کند. هر حرفى که بخواهیم به دنیاى اسلام برسد، جایش آنجا است؛ با وضع آن روز که رادیو و تلویزیون و روزنامه و وسایل ارتباط‌جمعى نبوده است. آنجا وقتى یک عدّه‌اى بر محمّدبن‌على عليه‌السّلام از اولاد پیغمبر گریه می کنند، همه قاعدتاً سؤال خواهند کرد که چرا گریه می کنید؟ انسان که برای هر مرده‌اى گریه نمی کند، مگر به او ظلم شده بود؟ مگر کشته شده؟ چه کسی به او ظلم کرده؟ چرا به او ظلم کردند؟ و سؤالهاى فراوانى از این قبیل دنبالش مى‌آید؛ این همان حرکت سیاسى مبارزى بسیار دقیق و حساب‌شده است.
خبیث ترین مروانیان هشام بن عبدالملک مروان، حال که با کشتار رقیبان حکومت، بر گرده ی ریاست تکیه زده بود دیگر نمی توانست مسیر بصیرت افزایی امام علیه اسلام را تحمل کند، و از طرفی نمی توانست بصورت آشکار محکوم به شهادت امام علیه السلام شود در نتیجه در اقدامی شیطانی امام را ترور بیولوژیکی کرد. اما نمی دانست که امام با وصیت خود نیت شوم آنها را برملا خواهد کرد. مظلومیت مرقد مطهرشان دل شیعیان را با دردی مضاعف فشرده می کند. زیرا حاجیان ترک مدینه کردند و در مکه هستند. ناخودگاه زمزمه ی دردناکی بر لبان انسان نقش می بندد…
یه بقیعه یه مدینه یه امامی که حرم نداره!!!
سینه زن ها کسی نیست تا روی قبرش یه دونه شمع بذاره…..
السلام علیک یا امام مظلوم علیه السلام
