به گزارش روابط عمومی جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان، به مناسبت سالروز میلاد حضرت عباس(ع)، سرکار خانم زحمتکش استاد و پژوهشگر جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان یادداشتی را منتشر کرده‌اند که در ادامه تقدیم می‌گردد:
چهارم شعبان، سالروز ولادت پرچم‌دار بزرگ کربلا، حضرت عباس بن علی (علیه‌السلام) است. ایشان در سال ۲۶ هجری قمری، در مدینه دیده به جهان گشود.
حضرت عباس (علیه‌السلام) در دامان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و مادر گرامی‌اش، به گونه‌ای پرورش یافت که به مظهر غیرت، ایثار و شجاعت بدل گشت. میلاد ایشان نوری دیگر به هستی بخشید و دل‌های شیفتگان امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را از شور و عشق لبریز کرد. چهره‌ی علاقه‌مندان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را شبنم شادی فراگرفته بود و هر یک برای دیدار نورسیده‌ی مولای خویش بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند. امام علی (علیه‌السلام) با واژه‌ای مهرآفرین، نام فرزند خود را «عباس» نهاد؛ عباس یعنی شیر بیشه‌ی شجاعت و قهرمان میدان نبرد.
حضرت عباس (علیه‌السلام) در طول حیات خویش، از محضر پدر و برادرانش بیشترین بهره را برد و جامع فضایل نیکو گردید. آن بزرگوار، هر آنچه را از سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت و به حماسه‌ساز نام‌آور عاشورای حسینی بدل شد.
باید در لحظه‌لحظه‌ی دوران کودکی عباس (علیه‌السلام) به دقت اندیشید؛ زیرا در تمام این دوران شیرین و حساس، تحت تربیت و عنایت کانون عصمت و طهارت بوده است. او در کودکی از دانش، زهد، تقوا، ایثار، عبادت و شجاعت پدر – که آیت بی‌همتای همه‌ی کمالات بشری است – الهام گرفت و کوشید خود را آن‌گونه بپروراند که مطلوب و ایده‌آل پدری بزرگوار چون علی (علیه‌السلام) باشد.
پرچم‌دار کربلا و پاسدار حرم اهل‌بیت مصطفی (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، حضرت عباس (علیه‌السلام)، ویژگی‌ها و فضایل فراوانی دارد که القاب و کنیه‌های آن حضرت، نشانگر برخی از آن‌هاست. «ماه بنی‌هاشم» از جمال او حکایت دارد. «سقای کربلا» فداکاری ایشان را در رساندن آب به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بازگو می‌کند. «قهرمان علقمه» و «پرچم‌دار کربلا» شجاعتش را یادآور می‌شوند. «پاسدار حرم» گواه جانبازی او در راه اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است. «باب‌الحوائج» شکوه او را نزد خداوند نشان می‌دهد و سرانجام، «عبد صالح» از عظمت معنوی حضرت عباس (علیه‌السلام) حکایت دارد.
بزرگی و عظمت مقام عباس بن علی (علیه‌السلام) به گونه‌ای است که امامان معصوم (علیهم‌السلام) در موارد متعدد بر فداکاری‌ها، جانبازی‌ها و عظمت شخصیت آن بزرگوار تأکید فرموده‌اند.
امام سجاد (علیه‌السلام) که خود در کربلا حضور داشت و شاهد فداکاری‌های عمویش بود، درباره‌ی حضرت عباس (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«خداوند، عمویم عباس را رحمت کند که با ایثار و جانبازی، در راه برادرش فداکاری کرد تا آن‌که دست‌هایش قطع شد و خداوند به جای آن، دو بال به او داد که با آن‌ها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند؛ همان‌گونه که برای جعفر بن ابی‌طالب قرار داده شد. عباس را در پیشگاه خداوند منزلتی است که در روز قیامت، همه‌ی شهدا به آن غبطه می‌خورند.»
امام صادق (علیه‌السلام)، حضرت ابوالفضل العباس (علیه‌السلام) را به عنوان کسی معرفی می‌کند که از ایمانی استوار و بینشی نافذ برخوردار بوده و در راه امام بزرگوارش به جهاد برخاسته است. ایشان می‌فرماید:
«عمویم عباس، بصیرتی نافذ و ایمانی محکم داشت. او به همراه برادرش حسین (علیه‌السلام) جهاد کرد و به افتخار شهادت رسید.»
آن حضرت همچنین درباره‌ی اخلاص و ارزش جهاد حضرت عباس (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«شهادت می‌دهم و خدا را شاهد می‌گیرم که تو در راه جنگجویان بدر و مجاهدان راه خدا گام نهادی و در جهاد با دشمنان خدا، اخلاص ورزیدی و در نصرت اولیای خدا، خلوص نشان دادی و از دوستانش دفاع کردی… شهادت می‌دهم که تو هر چه در توان داشتی، انجام دادی.»
سلام بر ابوالفضل، فرزند امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)؛ که با جان خویش با حسین (علیه‌السلام) مواسات ورزید، از دنیایش برای آخرت بهره برد و خود را فدای برادر کرد.
روزهای آغازین ماه شعبان، ولادت این دو برادر را در خود دارد؛ دو برادر بزرگواری که نام‌شان در ذهن هر مؤمن شیفته‌ای، تداعی‌گر قله‌های بلند حماسه و سرافرازی است.
حسین و ابوالفضل (علیهماالسلام)، نام‌های قدسی‌اند که چشم‌اندازی از اخلاص، عبودیت، دلیری و ایثار را پیش چشم آدمی می‌گشایند و در دل او، تواضع و حیرتی وصف‌ناشدنی برمی‌انگیزانند.
حضرت ابوالفضل (علیه‌السلام)، پرچم‌دار لشکر اخلاص و شهادت، مظهر دلدادگی به معبود، و نمونه‌ی مجسم یک انسان کامل است.
او بزرگ‌مردی حماسه‌آفرین است که در قیامت، شهیدان بر مقام او رشک می‌برند. او پرچم‌داری است که یادمان دلاوری و آزادگی‌اش، پیوسته در تاریخ جاری است.
سلام همه‌ی صالحان و پاکان، بر روان پاک آن دریا دل باد؛ سلامی تا سپیده‌دمان ظهور.
